Ο αθλητικός τύπος στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

του Νίκου Δελαγραμμάτικα
«Δεν υπάρχει χώρα με τόσες αθλητικές εφημερίδες στον κόσμο….Ολοι κονομάνε, όμως, από αυτό…Τι κατάντια…».
Πόσες φορές έχω ακούσει, πολλούς και διάφορους, να λένε αυτές τις, κλασικές, ατάκες για τον αριθμό των αθλητικών εφημερίδων που κυκλοφορούν ( ή κυκλοφορούσαν…) στην Ελλάδα….
Θαρρείς και ο αθλητικός Τύπος είναι το πρόβλημα για τα χάλια που έχει το ποδόσφαιρο και τη μιζέρια του αθλητισμού μας…
Εύκολοι αφορισμοί….Υπερβολές…Υποκρισία…
Την αλήθεια να κοιτάμε. Κατάματα.
Ο Ελληνας είναι, σε όλα, υπερβολικός.
Ενοχλούσε και ενοχλεί ( ακόμα και σήμερα… ) η κυκλοφορία πολλών αθλητικών εφημερίδων και όχι το γεγονός ότι είμαστε η χώρα με τους πιο πολλούς γιατρούς και δικηγόρους, τα πιο πολλά φαρμακεία και ….κουρεία, τα περισσότερα ψιλικατζίδικα, τις πιο πολλές…αποκλειστικές νοσοκόμες, τους πιο πολλούς μαγνητικούς και αξονικούς τομογράφους, τα περισσότερα βενζινάδικα, η χώρα με …άπειρες ομάδες στην ίδια γειτονιά και στο ίδιο σπορ, η χώρα όπου από το 2003 έως το 2007, στα χρόνια του…πάρτυ, πουλήθηκαν 1.000.000 Ι.Χ. αυτοκίνητα, ώστε να έχει κάθε οικογένεια από 3 ή 4 και να είναι όλοι ευχαριστημένοι….Και πόσα, ακόμα, τέτοια….
Σήμερα, οι αθλητικές εφημερίδες βράζουν σαν τον κάβουρα στο ζουμί του….Τρώνε από τις σάρκες τους.
Το γεγονός ότι Sportday, Livesport, Goal πήγαν την τιμή τους στο 1 ευρώ, προδίδει την αγωνία τους για επιβίωση.
Εβδομήντα χρόνια μετά από την κυκλοφορία της Αθλητικής Ηχούς και ενώ μεσολάβησαν λουκέτα, χαμένες αποζημιώσεις ( ακόμα περιμένω από την Ωρα Για Σπορ, ιδιοκτησίας Ευάγγελου Σέμπου να πάρω την αποζημίωση για 17 χρόνια εργασίας συν 4 οφειλόμενους μισθούς…), εφήμερες και περιστασιακές αλλά και τυχοδιωκτικές προσπάθειες, η κρίση ξεγύμνωσε τον αθλητικό Τύπο.
Σήμερα, οι αθλητικές εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας είναι 10. Ολες μαζί πουλάνε, σε καθημερινή βάση, σε όλη την Ελλάδα, κάτω από 30.000 φύλλα.
Πριν από 10 χρόνια, μόνη η Sportday έδινε τα διπλάσια φύλλα ενώ η Ωρα Για Σπορ έπιανε αυτό το νούμερο, μετά από μεγάλες νίκες της ΑΕΚ.
Πού πήγαν όλοι αυτοί οι αναγνώστες ;
Εκεί όπου πήγαν και οι θεατές των αγώνων.
Εκεί όπου πήγαν και οι εικόνες από τις τάξεις στα σχολεία, όπου μέχρι πριν από μερικά χρόνια, εμφανίζονταν, έστω, 3-4 παιδιά με εφημερίδα στο χέρι και τώρα, εάν παρουσιασθεί έστω και ένα, θα κρατά την εφημερίδα κρυμμένη όπως οι αριστεροί τον Ριζοσπάστη, τα παλιά χρόνια, για να μην τον πουν γραφικό και τον χλευάσουν…
«Οι εφημερίδες είναι αναξιόπιστες» λένε πολλοί.
Ναι. Και όλα τα άλλα στην Ελλάδα είναι αξιόπιστα…
Σαν τις δημοσκοπήσεις, όπου ο Κωστής Στεφανόπουλος έβγαινε πρώτος σε συμπάθεια και έπαιρνε το 1% στην κάλπη ή σαν τα ερωτηματολόγια για τις αγαπημένες μας σειρές στην τηλεόραση, όπου όλοι λέμε ότι προτιμάμε τα ντοκυμαντέρ, αλλά, η τηλεθέαση φανερώνει ότι τα βλέπει, μόλις, το ….0.5%, με το ζόρι και αυτό….
Σοβαροφάνεια και υπεκφυγές.
Ο αθλητικός Τύπος λαβώθηκε από την πολυδιάσπαση δυνάμεων, τη σιγουριά του νεοέλληνα ότι όλα τα ξέρει και ότι όλα είναι στημένα και άρα απαξιωμένα, από την βεβαιότητα του ότι όλοι οι δημοσιογράφοι τα παίρνουν ( ελάτε να μοιρασθούμε αυτά που εγώ άρπαξα…) και είναι φερέφωνα, τον αθέμιτο ανταγωνισμό από το διαδίκτυο που δε σέβεται τίποτα και φυσικά αγνοεί πλήρως τους κανόνες των πνευματικών δικαιωμάτων και του σεβασμού στον κόπο του άλλου, την οικονομική κρίση, τη μανία με τις οθόνες που κυριαρχούν πια στη ζωή μας, την ευμάρεια που δημιούργησε εικονικές αξίες, την υπερπροσφορά τηλεοπτικού προιόντος αμφιλεγόμενης αθλητικής αξίας, φυσικά και από τα δικά του λάθη, τις συμμαχίες και τις υπερβολές, τις αδεξιότητες, μα και από την επανάπαυση που δημιούργησε η πολυθεσία και η αποστασιοποίηση από το ρεπορτάζ, καθώς, όλοι γίναμε…ξερόλες και μυαλοπώλες…
Πάντα υπάρχει καιρός και χώρος ώστε να ζήσει ότι έχει ζωή.
Αρκεί όχι μόνο να καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την επιβίωση, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι δεν είναι…ελέφαντας, σε συνδυασμό με την επιστροφή του νεοέλληνα στο κυνήγι της, πραγματικής, γνώσης και πληροφορίας.
Ως λαός, ποτέ δεν είχαμε τάση για διάβασμα.
Μας αρκούσε το κουτσομπολιό.
Εδώ, όταν ένα καλοκαίρι κυκλοφόρησε επανέκδοση του  Άλχημιστή ( βιβλίο που πούλησε πάνω από 200.000 αντίτυπα, καθώς, ήταν της …μόδας ) δίχως  32 σελίδες, που..ξεχάσθηκαν στο τυπογραφείο, κανείς δεν το πήρε είδηση και κανείς δεν παραπονέθηκε. Αρκούσε ότι όλοι το κρατούσαν στην παραλία και ήταν ….in….
Την εποχή που καταπίνουμε αμάσητα ότι μας σερβίρουν, περιμένετε εσείς ότι θα διαβάζουμε με ευκολία αθλητικές εφημερίδες, γενικώς εφημερίδες ;
Ξέρω, σας νευρίασα.
Οχι, η φάρα μου, δεν είναι καθαγιασμένη.
Εμείς την αυτοκριτική μας, έστω σιωπηλά, την κάνουμε. Και ας μην το παραδεχόμαστε.
Το κοινό στο οποίο απευθυνόμαστε, έχει αποφασίσει τι θέλει ;
Οι αθλητικές εφημερίδες με το 1 ευρώ, μπαίνουν μέσα με το…καλημέρα.
Η αντοχή τους και η επιστροφή αναγνωστών που πράγματι δεν άντεχαν να δίνουν καθημερινά το τίμημα της ενημέρωσης που εκτιμούν, είναι στοίχημα που εύχομαι, μετά από 37 χρόνια στη δουλειά, από 15 χρονών παιδί που έζησε την εφηβεία του αγκαλιά με τη λινοτυπική μηχανή, εισπνέοντας αντιμόνιο, να κερδηθεί.