Όπως οι περισσότεροι θα γνωρίζετε στις 30 Απριλίου στο Μαρκόπουλο έγινε ο (ιστορικός) τελικός ποδοσφαίρου του Κυπέλλου της ΕΠΣΑΝΑ μεταξύ του Αστέρα Βάρης και του Άρη Βούλας. Ήταν πραγματικά μια σημαντική στιγμή για το ποδόσφαιρο της περιοχής μας (Βάρη – Βούλα – Βουλιαγμένη) και μια ιδιαίτερη διάκριση γι’ αυτό και τις ομάδες του. Κι αυτή η επιτυχία ήρθε σε συνέχεια του γεγονότος ότι ο «Αστέρας» παρέμεινε – για μία ακόμη χρονιά – στη Γ’ Εθνική Κατηγορία κι ότι ο «Άρης» κατατάχθηκε 3ος, με μία καλη πορεία, στο πρωτάθλημα της Α’ ΕΠΣΑΝΑ. Στο ίδιο δηλαδή πρωτάθλημα που η «Βουλιαγμένη» αναδείχθηκε έκτη διαγράφοντας κι αυτή μια πάρα πολύ καλή πορεία στην Α Επσανα μετά από χρόνια στις πιο μικρές κατηγορίες.
Αυτά όλα σημαίνουν μια άνθηση του τοπικού ποδοσφαίρου και των ομάδων του, μέσα σε ένα υγιές κλίμα μεταξύ τους. Κι αυτό το καλό – έως άριστο – κλίμα αποδείχθηκε στα μεταξύ τους παιχνίδια τα οποία παρουσίασαν μεγάλο ενδιαφέρον και ασφαλώς – και κυρίως – στο «δραματικό» τελικό του Κυπέλλου. Αλλά σημαίνουν ταυτόχρονα και αυξημένες ευθύνες όλων των προσώπων που εμπλέκονται στα διοικητικά της κάθε ομάδας (που πρώτα αυτά έχουν συνεισφέρει στις επιτυχίες της κάθε μιας) ακόμη όμως πέρα και έξω και από το καθαρά «αγωνιστικό σκέλος». Ευθύνες για ζητήματα τα οποία ίσως να μην έχουν να κάνουν αμιγώς με αυτό το καθαρά «αγωνιστικό σκέλος». Όμως εξίσου σημαντικές. Διότι αφορούν την ίδια τη διαδρομή και την ιστορία των Σωματείων της περιοχής μας, πάντοτε σε στενή αναφορά και σε σύνδεση με τις τοπικές κοινωνίες και τους ανθρώπους τους. Κάτι που σε τελική ανάλυση έχει τη μεγαλύτερη σημασία και αποτελεί την ουσία του ερασιτεχνικού αθλητισμού γενικότερα και του ποδοσφαίρου ειδικότερα.
Και εξηγώ τι εννοώ : Όπως ίσως θα γνωρίζετε πολλοί από εσάς, στις 22 Απριλίου «έφυγε» από κοντά μας, μετά από μακρα ασθένεια (όπως συνηθίζεται να λέγεται) ο «Βουλιώτης» Ανδρέας (Αντρέας) Ραπανάκης. Ένας πραγματικός «εραστής» της μπάλας, ένας λάτρης του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου γενικότερα αλλά και του τοπικού ποδοσφαίρου της περιοχής ειδικότερα. Με την τεράστια αγάπη του για όλα τα Σωματεία της περιοχής, τα οποία ανελλιπώς παρακολουθούσε να αγωνίζονται από τις κερκίδες των γηπέδων της περιοχής μας, ακόμη και κατά το διάστημα της προσωπικής του δοκιμασίας. Με όλες τις καιρικές συνθήκες και με το ίδιο πάντοτε πάθος και την άδολη αγάπη του προς αυτά. Και – πάνω απ’ όλα – ένας άνθρωπος ο οποίος αγωνίστηκε με τη φανέλα του Σωματείου της περιοχής όπου γεννήθηκε και έζησε όλη του τη ζωή, δηλαδή του «Άρη Βούλας». Για σχεδόν 15 χρόνια, δηλαδή περίπου από το 1968 έως το 1983 αποτελώντας βασικό στέλεχος της ομάδας του. Τιμώντας τη φανέλα του «Άρη» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τόσο με το ταλέντο του όσο και με το ήθος του. Και ο οποίος Αντρέας είχε τη χαρά και την τιμή να αγωνιστεί και με τον Α.Ο. Βουλιαγμένης για δύο αγωνιστικές χρονιές, νομίζω. Και η καλύτερη ευκαιρία για να τιμηθεί αυτός ο άνθρωπός ήταν αυτός ο ίδιος ο τελικός του Κυπέλλου. Δηλαδή η κορυφαία στιγμή του τοπικού ποδοσφαίρου του οποίου αναπόσπαστο κομμάτι ήταν ο Αντρέας. Ένας τελικός που έγινε τόσο κοντά (χρονικά) στο χαμό του. Και ελάχιστη αναγνώριση αλλά και χειρονομία απόδοσης «τιμής» προς έναν τέτοιο άνθρωπο, θα ήταν, πρώτα και κύρια, η τήρηση «ενός λεπτού σιγής» στην κορυφαία στιγμή του ποδοσφαίρου της περιοχής στην οποία «στιγμή» συμμετείχε η ομάδα την οποία υπηρέτησε εκείνος για τόσα χρόνια, άδολα και σε βάρος, κυριολεκτικά, της προσωπικής του ζωής.
Κι όμως αυτό δεν έγινε. Και δεν ξέρω καν αν ζητήθηκε από την διοικηση του Αρη Βουλας προς την διοργανώτρια Αρχή του θεσμού. Προφανώς – θέλω να ελπίζω – από αβλεψία ή «άγχος» για το όποιο αποτέλεσμα. Αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία. Γιατί το «γεγονός» της βαριάς αυτής παράλειψης παραμένει και αποτελεί μια κακή στιγμή στην ιστορία του «Άρη» που τόσο αγαπούσε και «πονούσε» ο αξέχαστος Αντρέας.
Κι εγώ – λιγότερο ως ανιψιός του – και περισσότερο ως άνθρωπος που γνώριζα, περισσότερο από κάθε άλλον ίσως, το πάθος του και την αγάπη του για όλα τα τοπικά Σωματεία και κυρίως για τον «Άρη Βούλας», θεωρώ καθήκον μου και υποχρέωση να επισημάνω αυτή την παράλειψη. Η οποία με στεναχώρησε πολύ. Γνωρίζοντας ότι για τον Αντρέα – αν μας βλέπει – μια τέτοια αναγνώριση, θα ήταν η μεγαλύτερη στιγμή της απλής ζωής του, και η μεγαλύτερη χαρά που θα μπορούσε να «νοιώσει» εκεί που βρίσκετα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου